Koninginnerit over het parkoers van de Marotona des Dolomites.

rombodolo-dag5

Zelden stap ik met tegenzin op de fiets, vandaag moet ik de inspiratie echter van ver zoeken. De kilometers beginnen mij echt pijn te doen en de tweede helft van de etappe van gisteren heb ik afgezien. Klimmen op eigen tempo ben ik gewend, maar op vals plat eraf worden gereden dat doet echt pijn. Maar vandaag staat de koninginnenrit van deze week op het programma, dus stap je sowieso op de fiets om maar te zien waar het gaat eindigen. Na de dag van gisteren heb ik van Vincent de inspirerende gele Tegenkracht-trui gekregen. Die trui zal ik vandaag hard nodig hebben.

Het weer is schitterend en de locatie van onze camping is eigenlijk nog mooier. De nacht heeft geleerd dat koeien s nachts ook grazen. De koeienbellen waren de hele nacht te horen. Hiermee is de stelling van pa van tafel: “koeien liggen s nachts te slapen”.

Met uitzicht op mooie hellingen en onze grazende vrienden werken wij het ontbijt naar binnen. Dit keer weer met een yoghurtje, want het naar binnen werken van het brood gaat steeds lastiger . De laatste klim van gisteren betekent dat we nu eerst weer afdalen naar Selva di Cadore. Omdat Vincent zo aardig is geweest om het Tegenkrachtshirt te wassen rijdt ik in een schoon onbezweet shirt, maar nog wel nat. In de afdaling is mijn regenjas mijn opwarmmiddel en bij de eerste klimmeters omhoog begint het al aardig te stomen van onder de regenjas. Aan de voet van de eerste klim Passo di Giau  trek ik dan toch mijn regenjas maar uit om het Tegenkrachtshirt te laten drogen in de zonnige  Giau klim . Freek heeft  na twee ziektedagen vandaag de fiets weer gepakt. Na 5 kilometer kan ik het tempo van Freek niet volgen, hij lijkt te zijn hersteld en hij rijdt gestaag van mij weg. Het is een klim met mooie vergezichten, zeker nadat je de boomgrens over bent. Links en rechts komen mooie grillige rotspartijen en bergtoppen in zicht zoals ik mij de Dolomieten ook had voorgesteld. De klim loopt beter voor mij dan verwacht. Heeft het Tegenkracht shirt  dan toch effect of is het de mooie omgeving die inspireert Boven aangekomen zitten Vincent, Freek, Jaap, Gerrit en Henk zich al op te maken voor de afdaling. Aan de voet van de  Passo Falzarego komen we allemaal gelijktijdig beneden om aan onze volgende klim te beginnen.

De klim loopt beter voor mij dan verwacht. Heeft het tegenkrachtshirt dan toch effect of is het de mooie omgeving die inspireert Boven aangekomen zitten Vincent, Freek, Jaap, Gerrit en Henk zich al op te maken voor de afdaling. Aan de voet van de  Passo Falzarego komen we allemaal gelijktijdig beneden om aan onze volgende klim te beginnen. Echt lekker loopt het nog niet bij mij, terwijl dit een klim zou moeten zijn die mij ligt (minder steil). Omhoog kan ik het tempo van de anderen niet volgen. Freek rijdt achter mij en in de verte zie ik zijn schim. Na enkele kilometers kom ik beter in mijn ritme en nadat de Passo Felzarago is gepasseerd komt gelijk de klim naar Passo Valparolo. De eerste kilometer gaat flink omhoog en Vincent komt ons al tegemoet rijden om wat extra hoogtemeters te maken. De laatste kilometer is gelukkig wat afgevlakt waardoor ik lekker binnenrol op de top waar de Jos alweer met de camper staat te wachten met cola en water. In de weerspiegeling van het voorraam denk ik de schim van Freek te zien. Maar als ik beter kijk blijkt Freek in de camper te zitten. De buikklachten spelen weer op en Freek heeft helaas weer de bezemwagen moeten opzoeken. Op het terras op de col werken we cola, koffie en appeltaart naar binnen om ons op te maken voor het Sella rondje.

Het is druk op de col. Zoals eigenlijk een groot deel van de week worden de terrassen en wegen ook goed bevolkt door onze motorvrienden en auto’s in vele vormen en maten die ook genieten van de schitterende omgeving en het weer. Niet alle serveerster blijken evenveel zin te hebben in het bedienen van een stelletje zwetende fietsers en het kost ons dan ook wat inspanning om onze versnaperingen te bestellen en betalen. Jaap, onze cashman, wacht echter keurig op de serveerster terwijl de anderen al ongeduldig de pedalen en versnelling in de goede stand zetten voor de afdaling naar La Villa, de plek waar het Sella rondje voor ons begint.

Maar voordat we de Pordoi opgaan komt eerst de Passo Campolongo. Een soort opwarmertje met niet al te steile percentages. Hier lukt het Henk om zijn eerste moeliesje te pakken. Met Vincent en Jaap in zijn wiel passeert Henk als eerste de top. Daarna volgt de Pordoi met 33 bochten en schitterende uitzichten over het Sella massief. Genieten met een grote G. Met de vele aanmoedigingen van Jos, Freek, Han en Pa die op de col strategische plekken uitzoeken om aan te moedigen is het heerlijk naar boven trappen onder een strakblauwe lucht. Vanaf de strategische plekken, maar ook al rijdend, worden onze verrichtingen vastgelegd op camera. Dat we dit jaar te weinig  foto’s hebben hoeven we ons geen zorgen te maken. Boven aangekomen is het wederom druk. Maar de camper en de Toyota vallen goed op. De heren hebben een parkeerplek gevonden waar niet betaald hoeft te worden (ja, bovenop een col betaald parkeren!). Wie er als het eerste boven was weet ik niet. Op een gegeven moment is de vraag ook niet meer belangrijk. Bovendien was gedurende de week de pikorde ook wel duidelijk geworden en ik zeker voor de dag van vandaag mijn heil in de grote G zocht. En dat lukte steeds beter. Na een afdaling met fraaie bochtwerk kwamen we aan de voet van de Passo Sella. Jaap schreeuwde naar mij “it gaet on”. De Tsjechische motorrijder die naast ons stond schreeuwde “A je to!”. Verbroedering op de col. Maar met zo’n motor gaat het wel wat makkelijker.

 

We hadden afgesproken te wachten op de top van de volgende col Passo di Gardena. Peddelend met continu het fraaie uitzicht over het Sella massief, vele toeterende Fiatjes 500 en aanmoedigingen passeerden we de Passo Sella,, waarbij ik ondertussen alweer op gepaste afstand in mijn eentje mijn weg volgde. Na de Passo Sella volgde een snelle afdaling waar de filmploeg alweer in de aanslag stond om mooie plaatjes te schieten waarna de weg zich vervolgde naar de passo Gardena die al van ver te zien was. De laatste echte col van vandaag. Boven aangekomen voelen de benen zwaar en er is nog 37 km te gaan. Of pakken we een camping dichterbij?? We besluiten toch door te rijden naar St Vigilio, omdat het erop lijkt dat het toch veelal bergafwaarts is. Jaap heeft op de top van de Gardena een  uitspraak die mij wel aanspreekt: “we gaan naar St Vigilio, maar gaan niet lopen jakkeren”.

De eerste 10 kilometer gaan mooi naar beneden en we laten ons meevoeren door de afgaande helling. Zelfs als we worden ingehaald door een locale wielrenner laten we ons niet opjagen en vervolgen rustig onze weg. We komen bij een provinciale weg die voert langs een rivier met rotspartijen waartussen de weg zich kronkelt. Een mooie net geasfalteerde weg die 1% a 2% naar beneden loopt. In de eerste tunnel die we tegenkomen wordt Jaap op de een of andere manier gestimuleerd om het tempo van de auto’s te gaan volgen, en wij er met zijn allen achteraan. Vanaf dat moment gingen telkens de woorden door mij heen: “we gaan naar St Vigilio, maar gaan niet lopen jakkeren”. (lopen ≠ fietsen) Tot aan de afslag in Langega, zo’n 20 km verder, lag het tempo tussen de 40 en 50 km/h. Geen enkele auto kon ons met dit tempo en de kronkelende weg volgen of inhalen, waardoor we vrijwel gelijk met de onze begeleidende auto’s op de camping aankwamen.

 

Alweer een mooie camping met schitterend uitzicht en bijzondere giftige en dodelijk bloemen (volgens Peter)  naast onze tent. Na de gebruikelijke biertjes, chips en nootjes volgt de douchepartij en de weg naar de pizzeria om weer tegen elf uur in de slaapzak te kruipen voor de 8 uur rust.

Afgelopen week heb ik veel respect gekregen voor Peter, die 2 weken voor de trip een longontsteking had en verzwakt aan de trip begon. De snelheid bergopwaarts gaat hem vaak te snel, maar in zijn eigen tempo komt hij elke col onverstoord boven. Niemand die op hem wacht in de klim. Ieder gaat zijn eigen weg tot aan de top van de cols. Bovenop de cols staan we te wachten om zo snel als mogelijk weer te kunnen afdalen. De rustminuten die we hebben op de top moet Peter veelal missen om aan te sluiten voor de afdaling naar de volgende col. Peter heeft de meeste  klimuren gemaakt van ons allemaal.

Met enige tegenzin moet ik het Tegenkrachtshirt overdragen, maar Peter is een waardige opvolger. Het shirt heeft mij vandaag in deze koninginnenrit over de cols gebracht waar ik van tevoren zo tegenop zag. Morgen zonder Tegenkracht? Hoe zal dat gaan?

 

Jos