Driedaagse 2017

De traditionele driedaagse van de ETP werd dit jaar gereden van vrijdag 18 t/m zondag 20 augustus. Als plaats van bestemming was, net als vorig jaar, gekozen voor het Westfaalse plaatsje Laer, hemelsbreed zo’n 45 km ten oosten van Winterswijk. De voornaamste reden voor deze keus was de ervaring van vorige keer, toen we bij hotel Smeddinck, een “altdeutsche Schänke mit Kaminzimmer en Biergarten”, een gastvrij onderkomen vonden. Bovendien leert de ervaring tevens, dat het prettig fietsen is in Duitsland, waar het landelijk gebied so wie so weinig verkeer kent en de automobilisten, die je er al tegen mocht komen rustig gedrag vertonen en je als fietsgroep zo mogelijk altijd voorrang geven.

Bovenal is het weer een uitermate belangrijke factor bij het slagen van een driedaagse. En hoewel de weersverwachting allesbehalve gunstig was, hebben we toch prima fietsweer getroffen. Dat betekende een dikke meevaller!
De fraaie fietsroute’s, zoveel mogelijk langs rustige weggetjes, waren wederom door good-old Joop ten Ham uitgestippeld. Het blijft daarom spijtig, dat Joop zelf niet meer van de partij kan zijn. We missen hem node!

Vrijdagmorgen om 8.00 uur verzamelden de 22 deelnemers zich bij het clubhuis, waar ze hun bagage in de luxe volgbus kwijt konden. Onder de deelnemers dit keer geen nieuwkomers, maar gelukkig wel de herintredende Jannes van Santen. Daarentegen was José Bruggeman gedwongen thuis te blijven door een gebroken sleutelbeen als gevolg van een ongelukkige valpartij van een paar weken geleden.

Bij de welkomstkoffie in het clubhuis werd heerlijke taart geserveerd (aangeboden door de Bikestore). Albert Post was zoals vanouds bereid gevonden de volgbus te besturen, terwijl onze clubnestor Jan Arends de taak als bijrijder én geestelijk verzorger weer voorbeeldig op zich nam.
Even voor negen klonk het startsein voor de reis naar Laer. Met de wind in de rug en een heerlijk temperatuurtje onder een bewolkte hemel, voerde onze kundige Mio-navigator Jan-Jaap, gesecondeerd door Dik Vriezekolk voor het tempo, het zwart-witte peloton moeiteloos achtereenvolgens langs Vorden, Linde, ‘t Zelle, Varssel, Veldhoek, Mariënvelde, Lievelde, Meddo, Huppel naar Vreden (net over de Duitse grens). Daar genoten we op een terras op het stadsplein van kaffee met Apfelkuche. Vervolgens ging de tocht onderlangs Ahaus naar Legden, alwaar in het drukbezochte restaurant “Hermanns Höhe” een drinkpauze werd gehouden.
Het laatste deel van de route, waarbij het zonnetje zelfs doorbrak, voerde door Asbeck naar Schöppingen, van waar nog een paar pittige klimmetjes met mooie uitzichten, o.a. over de Schöppinger Berg, volgden naar Horstmar. Vanuit deze plaats was het niet ver meer naar de eindbestemming: hotel Smeddinck in Laer, waar we omstreeks 16.15 uur door “onze” Josef als oude vrienden werden verwelkomd.
In de zonnige Biergarten was het daarna goed toeven. ‘s Avonds, na het voortreffelijke diner, bleef het in de Kaminzimmer, onder het genot van een drankje nog lang gezellig.

De volgende ochtend was iedereen keurig op tijd aan het ontbijt en kon het peloton omstreeks 9.00 uur van start gaan voor de rondrit naar Tecklenburg. Overigens, een kleingedeelte van het peloton, bestaande uit Bert, Arie, Jannes, Evert en benjamin Peter ging een alternatieve route volgen richting Billerbeck.
De weersomstandigheden waren iets minder dan gisteren, het waaide harder en af en toe heel dreigende luchten. Maar regen van betekenis kwam daar gelukkig niet uit.
De prachtige route voerde ons door Nordwalde en Reckenfeld naar Hembergen, waarna tweemaal de Ems werd overgestoken. Vervolgens langs Saerbeck naar Birgte, waar de koffiepauze plaatsvond. Daarbij kon er schier oneindig apfelkuche mit geklopte zahne verorberd worden (later bleek daar wel een prijsje aan vast te zitten). Na Birgte over het Dortmund-Ems Kkanaal richting Ibbenbüren, waarbij nog een fikse klim genomen moest worden, met als beloning een heerlijke afdaling.

Vanuit Ibbenbüren begon het echt pittige deel van de tocht, nl. door de uitlopers van het Teutoburger Wald. Zo reden we via Ledde om Tecklenburg heen, waarbij o.a. de klim naar de Fernmelde Turm nog in het geheugen ligt.
Via Wechte ging het via rustige wegen, waarbij wedrom het Dortmund-Ems Kanaal en de Ems werden gekruist, naar Hembergen, alwaar een drinkpauze werd gehouden op een zonnig terras met als bonus: uitzicht op een trouwerij in de dorpskerk.
Vanaf hier moesten de laatste 30 km via Reckenfeld en Nordwalde met de harde wind pal op kop worden afgelegd. Maar onder aanvoering van Jan-Jaap en de beresterke Dik, afgewisseld door Henk en Jan, haalden we gemakkelijk de finish. Daarbij moesten we zowaar toch nog even onder wat bomen schuilen voor een buitje en was Martin in de laatste 5 km zo ongelukkig een lekke band te krijgen, die nota bene door Henk Zomer adequaat moest worden verholpen.

In de Biergarten van Smeddinck aangekomen, bleken de alternatieve rijders er al lang aan het bier te zitten.
‘s Avonds na de voortreffelijke maaltijd met veel schnitzel moest ons gezelschap zich zelf vermaken, want er was ditmaal geen dorpsfeest. Maar dat kostte geen enkele moeite. Zo gingen de dames Helga, Dinie en Mariëlle “kezen” met Jan en Albert. Anderen maakten een ommetje door het doodstille dorp, waarbij Jan-Jaap zich als een droogkomieke moppentapper ontpopte. Na terugkomst bij Smeddinck, was het meteen weer gezellig en smaakten het Rolinckbier en de bruine bittertjes van Josef allemachtig goed.

Vanwege de lengte van de thuisreis (130 km) was het vertrektijdstip zondagmorgen al om 8.30 uur gepland; toch bleek iedereen weer op tijd aan het ontbijt te zitten. Na het afscheid van herr Josef, die ons daarbij nog een plankje bruine bittertjes aanbood (al was het maar om de ketting te smeren) vertrok het peloton stipt op tijd uit Laer. Onder een lekker zonnetje, maar wél met een stevige wind op kop voerde de route ons de eerste 30 km door het prachtige heuvelachtige landschap van de Baumberge. Nauwelijks 3 km buiten Laer reed Hans lek (opmerkelijk dat dit fenomeen overigens zo weinig plaatsvond: slechts 3 lekke banden in 3 dagen!). Via Aulendorf en Billerbeck passeerden we in een pittige klim het klooster Gerleve, om daarna over de Coesfelder Berg de heuvels te verlaten. Via Tungerloh- Capellen bereikten we het ons allen nog bekende Gescher, waar we kundig omheen werden geloodst door Arie, die het eerste deel van de tocht een plaatsje in de volgbus had bemachtigd. Door het beulswerk op kop van afwisselend Dik, Jan-Jaap, Henk en Jan bereikten we al even na 11.30 uur Weseke, het dorp waar de koffiepauze bij de plaatselijke bakker was gepland.

Helaas sloot die bakker op het moment van onze binnenkomst zijn zaak vanwege het dorpsfeest en werden we verwezen naar een restaurant in het dorp. Daar konden we dan eindelijk genieten van de welverdiende koffie en kuche. In Weseke namen we tevens afscheid van Mariëlle en Arno, die hier met de auto werden opgehaald om een feest in Zutphen nog te kunnen halen.
Daarentegen fietste Arie na de pauze wel weer mee en via Burlo, Barlo en Hemden (waar we nog te maken kregen met een klein buitje) bereikten we de Nederlandse grens. Vervolgens reden we via Lintelo onderlangs Aalten naar de Radstake en vandaar was de laatste pauzeplaats Zelhem snel bereikt via Heelweg en Halle-Nijman, ondanks een lekke band van Jan.
Bij “De Groes” in Zelhem werd nog een drankje genuttigd om daarna het laatste traject via Hengelo en Wichmond naar Zutphen in sneltreinvaart af te leggen. Zo bereikten we geheel volgens plan om 16.15 uur het clubhuis, hartelijk binnengehaald door het thuisfront en…. Joop ten Ham.

De koffie, de belegde broodjes en de gehaktballetjes van de dames van de bediening vonden dankbaar aftrek bij het hongerige peloton. Ondertussen vermaakte Gé het gezelschap door zowat iedereen op de zijn bekende wijze in het zonnetje te zetten. Daarna bleef het nog lang gezellig in het clubhuis.

Al met al was het weer een bijzonder geslaagde driedaagse zonder ongelukken en ander ongemak. Met andere woorden: een vette plus!
Tot slot, waarbij ik namens alle deelnemers denk te kunnen spreken, nog even een bedankje aan Gé, de grote organisator en aan Albert en Jan, de geduldige bemanning van de volgbus. Albert blijkt intussen al meer dan 25 maal als bestuurder mee te zijn gegaan! Daarvoor nog extra dank! Ik kan nu al niet wachten tot de driedaagse van volgend jaar!

Kees Scholl

 

Voor een sfeerimpressie kun je hier alle foto’s bekijken.